Dzień Zadumy

Jak co roku

Znowu idę na smutku bal

w ręku mam śliczne wonne kwiatki

idę aleją smutku i łez

na cmentarz gdzie grób matki.

Chcę znowu jak co roku złożyć jej hołd

odpalić wonne znicze

zmówić modlitwę złożyć kwiaty

obetrzeć od łez policzek.

Powracam co roku w ten właśnie dzień

mający moc nieugiętą

w hołdzie dla ciebie matko moja

i wszystkich matek święto.

Odpalam znicze jak co roku

niech ci rozjaśnią wieczne mroki

choć nie ma ciebie słyszę twój głos

i twoje ciche koło mnie kroki.

Spoglądam na twoją fotografię

uśmiechasz się drżą mi powieki

lecz uśmiech twój to fatamorgana

zastygły w tobie na wieki.

Patrzę z wzruszeniem na kamień nagrobny

pod którym matka drzemie

jakże ci ciężko matko moja

dźwigać to wielkie brzemię.

Słyszę tylko bicie mego serca

jak bęben wali ze wzruszenia

powtarzam w myślach cichą modlitwę

wrócę tu matko nie mówię do widzenia.

                                   Henryk Siwakowski.

Smutny październik

Kończy się powoli smutny październik
i Święto Zmarłych już za pasem
krzątają się ludzie przy grobach zmarłych
na starym cmentarzu tuż pod lasem.

Pękate kurhany obrośnięte w chwasty
dzwonią na krzyżach zardzewiałe tablice
i groby poległych całe szeregi
tak duże że nawet ich nie zliczę.

Wracają wspomnienia za tymi co odeszli
w sercach nostalgia wielka narasta
jestem już matko i ojcze drogi
bez względu na wszystko będę tu i basta.

Spuszczone głowy i woal na twarzy
a pod nim łzy słone ołowiane
i zapach świerku utkany kwiatami
na starym krzyżu wonny wianek.

Płonące znicze znak życia i śmierci
migają płomyki jak ludzkie oczy
i tłumy w alejach smutne zamyślone
jak zwykle co roku marsz żywych kroczy.

Wszystko jak co roku scenariusz ten sam
płonące znicze smutek łzy na twarzy
i chryzantemy przepiękne złociste
tylko my co roku coraz bardziej starzy.

                                               Henryk Siwakowski.

                                                                           Wiersze opublikowałam za zgodą autora. Dziękuję.